SESJA W OŁTARZEWIE 2009

W dniach 10-13 marca 2009 roku już po raz piąty odbyła się sesja formacyjna dla postulantek i kleryków (I i II kursu) oraz braci pallotyńskich poświęcona Zjednoczeniu Apostolstwa Katolickiego. Tym razem miejscem spotkania był Ołtarzew. Organizowana corocznie sesja służy przede wszystkim temu, by osoby przygotowujące się do życia kapłańskiego lub zakonnego w rodzinie palotyńskiej mogły pogłębić swoją świadomość, czym jest Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego, a przez to coraz pełniej rozpoznawać złożony w ich sercu charyzmat palotyński. Nie sposób bowiem mówić o Zjednoczeniu i charyzmacie palotyńskim jako dwóch niezależnych od siebie sprawach. Przewodnim tematem tegorocznej sesji była współpraca między centralnymi wspólnotami Zjednoczenia, a więc Stowarzyszeniem Księży Pallotynów i Zgromadzeniem Sióstr Pallotynek, której życzył sobie św. Wincenty Pallotti. Wygłoszone wykłady ukazały nam historię tej współpracy od czasów Pallottiego, aż do współczesnych, w tym również – na terenach misyjnych. Co ważne, nasza uwaga została zwrócona nie tylko na aspekt współpracy „zewnętrznej” (notabene – bardzo ważnej, której najbardziej znaczącym przejawem dla historii naszej polskiej Prowincji wydaje się fakt sprowadzenia Sióstr Pallotynem na ziemie polskie, dzięki staraniom ks. Alojzego Majewskiego SAC), lecz również współpracy „wewnętrznej” polegającej na wspólnym przeżywaniu rekolekcji, dni skupienia, na wspólnej modlitwie Liturgią Godzin

Jako uczestnicy sesji mieliśmy okazję doświadczyć obu rodzaju współpracy – „zewnętrznej” podczas pracy w grupach i „wewnętrznej” podczas wspólnie przeżywanych Mszy Św. oraz podczas modlitwy Liturgią Godzin i medytacją.

Drugi bardzo ważny nurt refleksji dotyczył Zjednoczenia, jako daru Bożego dla każdego powołanego. Zjednoczenie – przez swe założenia – zostało ukazane nam jako droga do zbawienia, której – z racji pieczęci postawionej przez Kościół – nie tylko można, ale trzeba zaufać. Bardzo wyraźnie został również podkreślony fakt, iż tym, co wyróżnia Zjednoczenie spośród innych dzieł istniejących w Kościele, jest duchowość św. Wincentego Pallottiego. Osobiście odczytałam te prawdy o Zjednoczeniu jako wezwanie do tego, by wielkodusznie wejść na drogę wyznaczoną przez Jego wskazania jako na swoją własną drogę i wykonywać wszystkie mi powierzone obowiązki dnia codziennego w całkowitym zaufaniu, że są one najpewniejszą drogą do zbawienia. Refleksja o Zjednoczeniu jako darze stała się dla mnie zaproszeniem do tego, by cieszyć się wezwaniem Bożym do Rodziny Palotyńskiej, jednocześnie odkrywając w sobie charyzmat naszego świętego Założyciela. Ponadto poczułam się wezwana do tego, by ucieszyć się osobami, które Pan Bóg również powołał do Zjednoczenia i zobaczyć w nich tych, którzy mają być dla mnie pomocą w osiągnięciu zbawienia. Wreszcie poczułam się przynaglona do ciągłego pochylania się nad Pimami św. Wincentego, aby wciąż na nowo w nich odkrywać swoją pallotyńską tożsamość.

    Oczywiście, treści wykładów daleko wykraczały poza to, co zostało uwzględnione w tej wypowiedzi, jednakże trudnym zadaniem jest w skondensowany sposób ogarnąć całość przekazanej nam treści.

    W imieniu wszystkich osób uczestniczących w sesji składam serdeczne podziękowania dla jej organizatorów - z  s. M Małgorzatą Wyrodek SAC oraz dla wszystkich prelegentów: dla s. M. Anny Małdrzykowskiej SAC za wykład o nowym Statucie ZAK, dla s. M. Moniki Jagiełło SAC za wykład o historii współpracy między Stowarzyszeniem Księży Pallotynów a Zgromadzeniem Sióstr Pallotynek dla s. M. Lucyny Trzonkowskiej SAC za wykład o Wspólnotach Wieczernikowych, dla s. M. Marceliny Chętnik SAC za wykład o współpracy Sióstr Pallotynek i Księży Pallotynów na misjach, dla ks. Mariusza Małkiewicza SAC za wykład o „Apelu Majowym” św. Wincentego Pallottiego oraz dla ks. Zdzisława Słomki SAC za wykład o Zjednoczeniu w świecie.

    Wierzę, że nie wyrażę jedynie własnej opinii pisząc, że sesje takie jak ta, w której uczestniczyliśmy, są bardzo potrzebne dla osób w formacji. Nie tylko pogłębiają one naszą świadomość czym jest Zjednoczenie. Są także radosnym przypomnieniem o Bożym wezwaniu do konkretnej rodziny i wynikającym z tego faktu obowiązku odpowiedzialności za dziedzictwo Zjednoczenia, jak również ożywiają nasz entuzjazm oraz rodzą dobre pragnienia i – oby trwałe - postanowienia.